عنوان: خلاصه کتاب روانشناسی شناختی جزوات دانشگاهی

روانشناسی مطالعه ذهن و رفتار است. موضوع آن شامل رفتار انسان ها و غیرانسان ها، اعم از پدیده های خودآگاه و ناخودآگاه و فرآیندهای ذهنی مانند افکار، احساسات و انگیزه ها است. روانشناسی یک رشته دانشگاهی با گستره وسیعی است که از مرزهای بین علوم طبیعی و اجتماعی عبور می کند. روانشناسان بیولوژیک به دنبال درک ویژگی های نوظهور مغز هستند که این رشته را به علوم اعصاب مرتبط می کند. هدف روان شناسان به عنوان دانشمندان علوم اجتماعی، درک رفتار افراد و گروه هاست.

به یک پزشک یا محقق حرفه ای که در این رشته دخیل است، روانشناس گفته می شود. برخی از روانشناسان را نیز می توان به عنوان دانشمندان رفتاری یا شناختی طبقه بندی کرد. برخی از روانشناسان تلاش می کنند تا نقش کارکردهای ذهنی را در رفتار فردی و اجتماعی درک کنند. برخی دیگر فرآیندهای فیزیولوژیکی و عصبی زیستی را که زیربنای عملکردها و رفتارهای شناختی هستند بررسی می کنند.

روانشناسان در تحقیقات در مورد ادراک، شناخت، توجه، احساسات، هوش، تجربیات ذهنی، انگیزه، عملکرد مغز و شخصیت مشارکت دارند. علایق روانشناسان به روابط بین فردی، تاب آوری روانشناختی، تاب آوری خانواده و سایر حوزه های روانشناسی اجتماعی گسترش می یابد. ضمیر ناخودآگاه را نیز در نظر می گیرند.

روانشناسان پژوهشی از روش های تجربی برای استنباط روابط علی و همبستگی بین متغیرهای روانی اجتماعی استفاده می کنند. برخی، اما نه همه، روانشناسان بالینی و مشاوره بر تفسیر نمادین تکیه می کنند.

در حالی که دانش روانشناختی اغلب برای ارزیابی و درمان مشکلات سلامت روان به کار می رود، همچنین به سمت درک و حل مشکلات در چندین حوزه از فعالیت های انسانی هدایت می شود. بر اساس بسیاری از حساب ها، روانشناسی در نهایت به نفع جامعه است.

بسیاری از روانشناسان درگیر نوعی نقش درمانی هستند و روان درمانی را در محیط های بالینی، مشاوره یا مدرسه انجام می دهند. روانشناسان دیگر در مورد طیف وسیعی از موضوعات مرتبط با فرآیندهای ذهنی و رفتار تحقیقات علمی انجام می دهند. معمولاً گروه دوم روانشناسان در محیط های دانشگاهی (مانند دانشگاه ها، دانشکده های پزشکی یا بیمارستان ها) کار می کنند. گروه دیگری از روانشناسان در محیط های صنعتی و سازمانی شاغل هستند.

با این حال، دیگران در کار بر روی رشد انسانی، پیری، ورزش، سلامت، علوم پزشکی قانونی، آموزش و رسانه ها مشارکت دارند.

کلمه روانشناسی از کلمه یونانی psyche به معنای روح یا روح گرفته شده است. قسمت اخیر کلمه روانشناسی از -λογία -logia گرفته شده است که به معنای “مطالعه” یا “تحقیق” است.

واژه روانشناسی اولین بار در رنسانس به کار رفت.به شکل لاتین روانشناسی، اولین بار توسط مارکو مارولیچ، انسان‌گرا و لاتین‌گرا کروات، در کتاب روان‌شناسی، در مورد ماهیت روح انسان، در دهه‌های 1510-1520 در کتاب روان‌شناسی، در مورد ماهیت روح انسان، استفاده شد.

اولین اشاره شناخته شده به کلمه روانشناسی در انگلیسی توسط استیون بلانکارت در سال 1694 در فرهنگ لغت فیزیکی بود. فرهنگ لغت به «آناتومی، که بدن را درمان می کند، و روانشناسی، که روح را درمان می کند» اشاره می کند.