عنوان: بررسی بازتاب ادراک ژئوپلیتیکی بر قلمرومندی کشورها پایان نامه

قلمرومندی کشور

ژئوپلیتیک (از یونان باستان γῆ (gê) «زمین، زمین» و سیاست (politikḗ) «سیاست») مطالعه تأثیرات جغرافیای زمین (انسانی و فیزیکی) بر سیاست و روابط بین‌الملل است.

در حالی که ژئوپلیتیک معمولاً به کشورها و روابط بین آنها اشاره می کند، ممکن است بر دو نوع دولت دیگر نیز تمرکز کند: دولت های مستقل بالفعل با به رسمیت شناختن بین المللی محدود و روابط بین نهادهای ژئوپلیتیک فرعی، مانند دولت های فدرال که یک فدراسیون را تشکیل می دهند. کنفدراسیون یا یک سیستم شبه فدرال.

در سطح روابط بین‌الملل، ژئوپلیتیک روشی برای مطالعه سیاست خارجی برای درک، تبیین و پیش‌بینی رفتار سیاسی بین‌المللی از طریق متغیرهای جغرافیایی است. اینها شامل مطالعات منطقه، آب و هوا، توپوگرافی، جمعیت شناسی، منابع طبیعی و علوم کاربردی منطقه مورد ارزیابی می باشد.

ژئوپلیتیک بر قدرت سیاسی مرتبط با فضای جغرافیایی، به‌ویژه، آب‌های سرزمینی و قلمرو خشکی در ارتباط با تاریخ دیپلماتیک تمرکز دارد. موضوعات ژئوپلیتیک شامل روابط بین منافع بازیگران سیاسی بین المللی متمرکز در یک منطقه، یک فضا یا یک عنصر جغرافیایی است، روابطی که یک سیستم ژئوپلیتیکی را ایجاد می کند.

ژئوپلیتیک انتقادی تئوری های ژئوپلیتیک کلاسیک را با نشان دادن کارکردهای سیاسی/ایدئولوژیکی آنها برای قدرت های بزرگ واسازی می کند.آثاری وجود دارد که ژئوپلیتیک انرژی های تجدیدپذیر را مورد بحث قرار می دهد.

آلفرد تایر ماهان (1840-1914) مفسر مکرر در امور استراتژیک و دیپلماتیک نیروی دریایی جهان بود. ماهان معتقد بود که عظمت ملی به طور جدایی ناپذیری با دریا و به ویژه استفاده تجاری از آن در صلح و کنترل آن در جنگ مرتبط است.

چارچوب نظری ماهان از Antoine-Henri Jomini گرفته شد و تاکید کرد که مکان‌های استراتژیک (مانند نقاط خفه کردن، کانال‌ها و ایستگاه‌های ذغال‌سنگ)، و همچنین سطوح قابل سنجش قدرت جنگی در یک ناوگان، برای کنترل دریا مساعد هستند. او شش شرط لازم برای داشتن قدرت دریایی را برای یک ملت پیشنهاد کرد:

موقعیت جغرافیایی مناسب؛
خطوط ساحلی قابل استفاده، منابع طبیعی فراوان و آب و هوای مطلوب؛
وسعت قلمرو
جمعیت به اندازه کافی برای دفاع از قلمرو خود؛
جامعه با استعداد دریا و بنگاه تجاری؛ و
حکومتی با نفوذ و تمایل به تسلط بر دریا